Lafı K*ç*ndan Anlayanlardan Nefret Etmek

Bazen gayet güzel bir Türkçe ile açık seçik,en doğru noktalama işaretlerine kadar birşeyler yazsanız da, yazdıklarınız bile karşısınızdakinin anlayacağı kadar oluyormuş. Hani bir laf vardı; ne kadar konuşursak konuşalım, karşımızdaki insan kapasitesi dışında birşey alamazdı ya, okuyunca da aynı mantıkmış.Bunun bir de ruhani boyutunu gördüm ben;cümlelerinizi istediği yöne çeken insanlar, içine fesatlık katanlar, en doğrusunu söylemek gerekirse; herşeyi almak istediği gibi alanlar...Çete gibi bunlar çete, birle beşle sınırlı da değil.Yazdığınızın üzerine tekrar yazmayı hissettiğiniz an aslında her şey bitmiş demektir,karşısınızdaki insanla olan ilişkiniz açısından...Çünkü malesef sizi o an anlamayan insan hiçbir zaman anlayamıyor.Dünyanın en büyük zaman kaybı heralde, inat edip bu tür insanlara açıklama yapma isteği.Yaşımın daha küçük olduğu dönemlerde ben de öyleydim ama,bu tür birşeyle karşılaştığım zaman kendimi ifade etmek için didinirdim,çocuksun gençsin, kendini ifade etmenin gerekliliği senin en büyük görevin ve özgürlüğün aslında...Şuan hala özgürlüğüm ama kesinlikle bir defadan fazla bir cümlenin kurulmaması gerektiğine inaniyorum artık...Zaman akıp gidiyor,daha önemli şeylerin peşinden koşmamız lazım.Fesat duyguları için sizin vaktinizden çalmak isteyen insanların değil!